- qanqal
- is. bot. Yarpağı tikanlı, özəyi yeyilən alaq bitkisi; qalağan. Qanqallar da çiçək açmışdı. İ. Ə.. Onlar kəndi keçmişdilər. Şahnigar bunu bilsə də dinmir, qanqalların arası ilə irəliləyirdi. İ. Ş..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.
qanqal
Look at other dictionaries:
sülə — I (Gədəbəy, Qazax, Qafan) 1. sırtıq 2. şıltaq. – Sülə adam, sülə it, sülə inək (Qafan); – Sən demə, çox sülə adammış o (Gədəbəy); – Əldə örgənən quzu sülə olor (Qazax) II (Cəbrayıl, Zəngilan) qanqal və s. nin körpə qol qanadı və ya toxumluq… … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
govux — (Çənbərək) qanqal kökü. – Boz qanqalın kökünə govux deyillər … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
qalağan — I (Bakı, Dərbənd, Yardımlı, Xaçmaz, Xudat) qanqal. – Heyvannar qalağanı yi:rdilər (Bakı); – O təpədə qalağan çoxdu (Dərbənd) II (Balakən, Şəki) tənbəl. – Nə qalağan adamsan?! (Balakən); – Qalağan adam olmaz bizdərdə (Şəki) … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
süləx’ — I (Füzuli) qanqal özəyi II (Qarakilsə, Ordubad) sülənən, qapı qapı gəzən, avaralanan, birtəhər baş saxlayan … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
şibbik — (Cəbrayıl) qanqal, yemlik və s. qazıb çıxarmaq üçün ucu şiş ağac, qarğı. – Şibbiyim olseydı, yemlik yığardım … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
vıj — (Kəlbəcər) qanqal toxumu, çətənə. – Vıja qo:urğa qateylar, sora yi:llər … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
atqaytaran — is. məh. İri tikanlı ot, qanqal … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dırnaq — is. 1. Barmaqların ucunun üst tərəfində sümük kimi maddədən ibarət örtü. Dırnaq tutmaq. Dırnaq şotkası (dırnaqları təmizləməyə məxsus kiçik şotka). // At, inək kimi heyvanların ayaqlarının alt hissəsini əhatə edən bütöv və ya haça şəklində buynuz … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dolaşmaq — f. 1. Dolaşıq düşmək, pırtlaşmaq, bir birinə qarışmaq. Saçları dolaşdı. İp dolaşıb. 2. Dolanmaq, sarılmaq, ilişmək. Hərçəndi oynamaq ona yaraşır; Siyah zülfü qamətinə dolaşır. Aşıq Hüseyn. Ayı zənciri ilə ağaca dolaşıb dartınır və bağırırdı. S. S … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
itirmək — f. 1. Diqqətsizlik üzündən harada isə salmaq, yaxud məlum olmayan yerə qoymaq, hara qoyduğunu bilməmək. Açarı itirmək. – . . Mən . . gördüm, pullarını itirmişdi, bütün ciblərini axtardı, çevirdi, axırda birindən tapdı. C. C.. // Qeyb etmək,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
